Proza

Artur Ilgner – poeta, prozaik, dramaturg, twórca kabaretowy, publicysta.

Autor dramatów Ja, Hłasko, Liszka, Wieczór dwóch króli, Pieśni tarniny, programu poetycko-muzycznego Komeda – Osiecka – Hłasko. Nuty & Litery oraz adaptacji scenicznej powieści Sándora Máraiego Występ gościnny w Bolzano.

Wydał tomy wierszy Człowiek mieszkający nad kuchnią, Byk, Pieśni triesteńskie oraz tom zbiorowy Portfolio poetyckie.

Twórca autorskich kabaretów wielokrotnie nagradzanych podczas przeglądów PAKA: Kabaretu Rabczur, Kabaretu Artura I (m.in. laureat I Nagrody PAKI, 1994, Grand Prix V Akademickiego Forum Kultury, tytuł Indywidualności Twórczej Roku, 1995), Kabaretu Małolat, grupy parateatralnej Najwyższy Instytut Poszukiwań. Autor programu muzycznego „Babskie śpiewanie” prezentowanego w 1998 roku na Pikniku Country w Mrągowie.

Skomponował kilkanaście utworów muzycznych do własnych tekstów i ponad sześćdziesiąt tekstów piosenek dla innych kompozytorów.

Publikował w wielu czasopismach („Czas”, „Głos Polski”, „Miesięcznik Literacki”, „Arcana”, „Tygodnik Solidarność”, „Tygodnik Kulturalny”), od 2013 roku jest publicystą i felietonistą „Rzeczpospolitej”.

Autor Fugi jednogłosowej – opowieści o początkach jazzu w Polsce, napisanej w oparciu o wspomnienia Zofii Komedowej (książka została wydana pod tytułem Komeda, Zośka i inni).

Artur Ilgner jest podróżnikiem. W czasie długiej wędrówki po świecie odkrył, że los to dokładnie to, w co wpadamy w ucieczce przed tym, co nazywamy losem. Pięknie opisał to odkrycie, ponieważ jest poetą. (Michał Komar)

Powieść? Proza o strukturze kryształu – ciągle innego, gdy zmienisz kąt patrzenia. Tekst bez precedensu. Powieść w 75 wybuchach życia: życia banity, wariata, mędrca. Epika, której akcja żywi się wspomnieniem; wspomnienie, które jest esejem o pięknie i szaleństwie istnienia, rozpostartego między durną młodością i wiekiem klęski. Każde zdanie napięte, z nerwem, pisane ręką, która wszystkiego w życiu dotknęła... Do bólu szczera i bezczelnie zmyślona autobiografia, podszyta liryzmem poety i obrazoburcy. (Jarosław Ławski)

Barbarzyńca w Azji to utwór zainspirowany wyprawą do Indii, Chin, Japonii, Malezji i Indonezji, którą Henri Michaux rozpoczął w 1931 roku. Ta fascynująca opowieść przełamuje wszelkie schematy typowej relacji z podróży, zachowując jednocześnie najlepsze cechy stylu pisarza: ironię, liryzm, niepowtarzalne poczucie humoru. Michaux nie interesują krajoznawcze ciekawostki - w osobistej, porywczej narracji próbuje dotrzeć do istoty duchowości i kultury ludów Azji, odsłaniając przy tym wiele tajemnic własnego wnętrza.Książka nieufna, niespokojna, mogąca stać się ważnym impulsem do namysłu nad dziwnością i pięknem świata.

Ekwador to niezwykły dziennik podróży Henri Michaux do Ameryki Południowej. Nie jest to klasyczna proza podróżnicza, skoncentrowana na opisie krajobrazów i wiernej relacji faktów, spotkań, wydarzeń. Obserwacja świata zewnętrznego splata się z eksploracją własnego wnętrza, oniryczne i halucynacyjne fragmenty sąsiadują z zapisem wrażeń podróżnika. Towarzyszy temu wyjątkowy styl pisarza, który krótkie, lapidarne opisy łączy z poetyckimi pasażami. Książka została wydana w 1929 roku i można w niej odnaleźć cechy pisarstwa Michaux, które będzie doskonalił w późniejszych utworach.

Henri Michaux (1899-1984) - francuski pisarz i malarz urodzony w Belgii, jeden z najbardziej inspirujących i oryginalnych dwudziestowiecznych artystów. Tom zawiera jego surrealistyczną prozę poetycką poświęconą perypetiom zagadkowej i niepokojącej postaci niejakiego Piórki - everymana zanurzonego w okrucieństwie i chaosie świata.

W pakiecie znajdują się dwie książki Henri Michaux, francuskiego surrealisty i nadrealisty, pisarza, poety, malarza, podróżnika, myśliciela. Postaci wybitnej i intrygującej.

Polecamy!

Grupka młodych przyjaciół pisarzy przybywa do Czortopola, by wziąć udział w szalonym, groteskowym święcie. W onirycznej atmosferze ludowego karnawału każdy z nich będzie musiał zmierzyć się ze skrywanymi lękami i obsesjami, napotka własne demony.

Znakomite debiutanckie Rekreacje (1992) Jurija Andruchowycza to finezyjna gra z mitami i symbolami, z historią, czasem i literaturą. To również sarkastyczne spojrzenie na mentalność Ukraińców stojących u progu niepodległości, które w kontekście pomarańczowej rewolucji wciąż zaskakuje przenikliwością i dystansem.