Poezja

Istnieje bardzo wiele heteronimów Fernanda Pessoi, czyli jego literackich wcieleń różniących się osobowością i stylem, jednak trzy z nich są najważniejsze: Alberto Caeiro, Ricardo Reis i Alvaro de Campos. Należałoby jeszcze dodać tu Bernarda Soaresa, autora Księgi niepokoju, którego sam Pessoa uważał za półheteronim. Niniejsza książka przedstawia całość poezji Alberta Caeiro oraz kilka tekstów prozą związanych z tym poetą. Trzeba tu jednak nadmienić, że pomijając samego Pessoę, jedyną postacią niefikcyjną z tych, których teksty pojawiają się w tym tomie, jest tłumacz na język polski.

Pamiątkowy plakat w limitowanym nakładzie zaprojektowany z okazji jubileuszowej edycji tomu poetyckiego Andrzeja Kotańskiego WIERSZE O MOIM PSYCHIATRZE. Na plakacie wiersz Andrzeja Kotańskiego A DZISIAJ RANO oraz grafika Dennisa Wojdy. Format B2 (50x70 cm). Bez oprawy.

Pamiątkowy plakat w limitowanym nakładzie zaprojektowany z okazji jubileuszowej edycji tomu poetyckiego Andrzeja Kotańskiego WIERSZE O MOIM PSYCHIATRZE. Na plakacie wiersz Andrzeja Kotańskiego ROZMOWA O ZAKOCHANIU oraz grafika Dennisa Wojdy. Format B2 (50x70 cm). Bez oprawy.

Pamiątkowy plakat w limitowanym nakładzie zaprojektowany z okazji jubileuszowej edycji tomu poetyckiego Andrzeja Kotańskiego WIERSZE O MOIM PSYCHIATRZE. Na plakacie wiersz Andrzeja Kotańskiego MÓJ PSYCHIATRA NIE CHCE MI PISAĆ ZWOLNIEŃ oraz grafika Dennisa Wojdy. Format B2 (50x70 cm). Bez oprawy.

Pamiątkowy plakat w limitowanym nakładzie zaprojektowany z okazji jubileuszowej edycji tomu poetyckiego Andrzeja Kotańskiego WIERSZE O MOIM PSYCHIATRZE. Na plakacie wiersz Andrzeja Kotańskiego JA NIE WIEM O CO MI CHODZI oraz grafika Dennisa Wojdy. Format B2 (50x70 cm). Bez oprawy.

Zestaw dwóch książek Giacoma Leopardiego: dwujęzyczny wybór wierszy Pieśni / Canti oraz Zibaldone. Notatnik myśli w wyjątkowej czułej cenie.

Wybór i przekład: Zbigniew Dmitroca

Wydanie poprawione i rozszerzone.

Pierwsze wydanie książki ukazało się w 2006 roku nakładem Świata Literackiego.

Anna Achmatowa (1889–1966) w jednym z wczesnych wierszy nazwała siebie muzą płaczu, niektórzy widzieli w niej carycę rosyjskiej poezji, natomiast komunistyczny aparatczyk Andriej Żdanow powiedział o niej: „ni to mniszka, ni to nierządnica”. To najwybitniejsza, obok niemal jej rówieśnej Mariny Cwietajewej, poetka rosyjska, a zarazem jeden z najważniejszych głosów w poezji XX wieku. Wespół z pierwszym mężem Mikołajem Gumilowem i Osipem Mandelsztamem należała do filarów ugrupowania Cech Poetów, skupiającego autorów opozycyjnych wobec obumierającego symbolizmu. Akmeizm postulował powrót do realności i zwrot do języka potocznego, a poeta miał być rzemieślnikiem mistrzowsko władającym słowem. Początkowo była poetką miłości. Wczesne wiersze są na ogół lirycznymi nowelkami, dziejącymi się w realnej scenerii, tytułami bywają nawet konkretne daty. Ważne miejsce w jej twórczości zajmuje historia, która wdarła się w życie młodej poetki wraz z wybuchem I wojny światowej i nie odpuszczała jej niemal do końca: przez kilka dekad Achmatowa była wykluczona z oficjalnego życia literackiego i niepublikowana. Wiele jej utworów, w tym słynny poemat Requiem, jest przejmującym świadectwem stalinowskiego terroru, jak również życia w oblężonym przez Niemców Leningradzie.

Zbigniew Dmitroca – autor pięciu tomików poetyckich i kilkudziesięciu książek dla dzieci. Opublikował autorskie tomy przekładów wierszy Achmatowej, Chodasiewicza, Cwietajewej, Stiepanowej i antologię rosyjskiej poezji współczesnej Radio Swoboda. Wydał pierwszy pełny przekład rosyjskich wierszy Leśmiana. Ponadto tłumaczył m.in. poezję Błoka, Brodskiego, Gumilowa, Jesienina, Kuzmina, Mandelsztama, Pasternaka i Venclovy.

Wybór, przekład i opracowanie: Stanisław Kasprzysiak

Posłowie: Adam Zagajewski

Jaka jest ta poezja? Czytelnik, który choćby pobieżnie zapozna się z biografią Leopardiego, będzie sobie zadawał pytanie: jak to jest, że jego życie było tak bardzo nieszczęśliwe, krótkie i tragiczne – życie, w którym, poza starymi księgami, jedynym pocieszeniem były nieliczne przyjaźnie – a tymczasem wśród utworów poetyckich znajdujemy Idylle, znajdujemy poematy opiewające spokój natury, światło księżyca, wieczór przed świętem, gdy cichnie gwar zwykłego życia, chwile, kiedy szczęście nie wydaje się nieosiągalne. Wiemy, że w różnych wypowiedziach, zwłaszcza pochodzących z drugiej połowy krótkiego życia, Leopardi napomyka, że teraz już nie będzie się poddawał iluzji, że będzie patrzył na rzeczywistość w sposób trzeźwy – czyli niekryjący rozpaczy, ostry, podkreślający nędzę ludzkiej egzystencji. Buntował się wtedy przeciwko wyobraźni poetyckiej, która unosiła go ponad retorykę aktu oskarżenia i która – obok ogromnej inteligencji – była jego największym darem. Buntował się – ale wciąż wracał do poezji, do kontemplacji. Bądźmy jednak wdzięczni Muzom (nie wiem, komu mielibyśmy być wdzięczni, jeśli nie Muzom) za to, że w pisarstwie Leopardiego utrzymała się ta właśnie podwójność. Gdybyśmy znali tylko jego prozę, często kostyczną, pozbawioną złudzeń, zaliczylibyśmy go do sporego zastępu błyskotliwych pesymistów – obok francuskich moralistów i obok Beckettów naszej epoki. A tak mamy do czynienia z myślicielem, ale i poetą, niezwykłym, grającym na obu krańcach klawiatury – tam, gdzie jest najgłębszy smutek, i tam też, gdzie mieszka spokojny zachwyt. [z posłowia Adama Zagajewskiego]

Poezja i proza Andrzeja Kotańskiego w jednym zestawie.

Kultowy tom wierszy i nowy tom opowiadań.

Dwujęzyczny tom Abla Murcii Osobista rozbiórka / Desguace personal zawiera wybór wierszy z całej dotychczasowej twórczości poety.

Kolekcjoner dyplomowany ulotnych tęsknot, utrapień i radości, wróg abstrakcji, wielbiciel kontemplacji – Abel Murcia wie, że poezja powstaje z cudownej selekcji słów. Zdaje się trzeźwy i małomówny, póki nie dojdzie nas sens tej prostoty. To żar ustawicznego niedosytu, przetwarzanego w marzenia. Ta poezja powstaje z cudownej selekcji snów. Pisze, by z banalnego wydobyć nadrealne, z obojętnego – dotkliwe, z martwego – żywe. I topnieje z miłości jak ołowiany żołnierzyk Andersena.

Jan Gondowicz

Abel Murcia zawierza puentę obrazowi (często ostatniemu obrazowi wiersza). Jego strofy są jak długi spacer w poszukiwaniu małej epifanii, która niespodziewanie odkrywa nam coś obecnego w codzienności. Książki Murcii są pełne olśnień. (Martín López-Vega, „El Cultural. El Mundo”)

Wiersze Abla Murcii są jak kieliszeczki likieru. Pije się je szybko i drapią w gardło, ale pozostawiają dobry smak w ustach. (Félix Romeo)

Refleksyjne spojrzenie poety aspiruje do utrwalenia chwili w bezruchu, w tu i teraz, w subtelnym obrazie ożywającym poprzez kontemplację, pamięć i emocję wypuszczoną jak strzała w czas i przestrzeń. (Santos Domínguez, „Encuentros con las letras”)

Jest to poezja dbała o formę – więcej: formalnie kunsztowna. Sięga poeta do form tradycyjnych, do haiku, formy zwięzłej, lecz bardzo precyzyjnej w swej budowie. Haiku jest dla Murcii zarówno gotową matrycą rytmiczną, jak wyzwaniem, czego dowodzą wiersze stanowiące potrójne łańcuchy tych porcji energii poetyckiej. (Leszek Szaruga, „Migotania”)

Ścinki, fragmenty, migawki obrazów, myśli, snów, pamięci. Abel Murcia „wybiera” swe motywy ze zmysłową inteligencją typową dla klasycznego haiku i maluje je w wierszach, które okazują się głęboko współczesne. Robi to z elegancją właściwą najlepszej poezji ludowej w języku hiszpańskim... (Ada Salas)

Haiku Abla Murcii można nazwać wędrownymi, bo nie ograniczają się do orientalnego uniwersum. Są w nich obrazy asfaltu, suszącej się bielizny, a w seriach strof czuć puls właściwy językowi hiszpańskiemu, prostotę średniowiecznych cancioneros i andaluzyjskich soleas. (Jesús García Calero, „ABC Cultural”)

Smak, dotyk i obraz tworzą w wierszach Murcii warstwę empiryczną bliską nam wszystkim, bo najczęściej dominującą w codziennym poznawaniu. Otacza nas świat rzeczy, którym nadajemy znaczenia, wśród których oczekujemy tego, co się zdarzy, pamiętając, że wszystko to jest przypadkowe i niekonieczne. (Wojciech Kaliszewski, „Nowe Książki”)

Wiersze Michała Zabłockiego z tomu JANOWSKA są poświęcone matce autora, Alinie Janowskiej (1923-2017).

Alina Janowska

żona Wojciecha Zabłockiego

matka Agaty, Michała i Katarzyny

znana aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna

łączniczka w powstaniu warszawskim

wielokrotnie odznaczana i nagradzana

mieszka na warszawskim Żoliborzu

od 2013 roku nie pojawia się publicznie

cierpi na chorobę Alzheimera

Michał Zabłocki

syn Aliny Janowskiej

mąż Agaty Dębickiej

ojciec Urszuli, Ignacego i Aliny

poeta i autor tekstów piosenek

mieszka w Krakowie

Promocyjny zestaw dwóch dwujęzycznych polsko-hiszpańskich tomów wierszy Abla Murcii:

Osobista rozbiórka / Desguace personal oraz Ciemna droga powrotna / El oscuro camino de regreso.

Tom poezji reżysera teatralnego i filmowego Andrzeja Domalika.

Zuzanna Ginczanka (1917-1944) - ikona życia literackiego międzywojennej cyganerii i wybitna poetka, długo zapomniana i niedoceniona. Niewiele jest gwiazd, które jaśnieją mocno na firmamencie polskiej literatury, chociaż los okazał się dla nich tak okrutny. Z triumfem zdobywała poetyckie laury jako jedno z młodych piór związanych z najważniejszymi pismami epoki, jak Wiadomości Literackie i Szpilki.

Protegowana Juliana Tuwima, ulubienica kapryśnego w towarzystwie Witolda Gombrowicza - w antysemickiej Warszawie lat trzydziestych oddalała zagrożenie, związane z żydowskim pochodzeniem, będąc magnetyczną gwiazdą życia kawiarnianego stolicy. Jej śpiewna poezja, gęste, transowe obrazy zmysłowości szybko z afirmacji zamieniają się w poczucie zagrożenia i katastrofy. Po długim okresie ukrywania się, zginęła tragicznie, jako ofiara Zagłady, tuż przed końcem wojny. Jej jedyny wydany przed wojną tomik O centaurach (1936) oraz utwory rozproszone w czasopismach i rękopisach stanowią przejmujący zapis kreacyjnej siły witalnej oraz oporu zarówno wobec wykluczających mechanizmów kultury, jak i tragizmu historii.

Legenda pięknej Sulamitki, gwiazdy Syjonu o oczach różnego koloru, to w polskiej poezji miejsce szczególne. Niniejszy tomik wydobywa kobiecy rodowód jej poezji jako źródło pulsującej siły, zaprasza czytelniczki i czytelników do nowego projektu widzenia kultury i przewartościowania jej znaczeń. 

Na tomik Półwysep w wierszu IV składa się poezja ze spotkań poetyckich organizowanych w latach 2008-2010 w Warszawie, w językach hiszpańskim, polskim i portugalskim. Organizatorami spotkań są księgarnia Czuły Barbarzyńca, Instytut Camoesa i Instytut Cervantesa w Warszawie. Wybór poetów i ich twórczości został podyktowany zamiarem ukazania jak najszerszej gamy rejestrów współczesnej poezji hiszpańskiej i portugalskiej, w różnych językach, w których obecnie pisze się na Półwyspie Iberyjskim. Niniejsza antologia jest uzupełnieniem tomów wydawanych sukcesywnie po kolejnych edycjach spotkań z cyklu Półwysep w wierszu.

Niniejszy wybór to pierwsza osobna publikacja książkowa poety w Polsce. W centrum kreowanego świata poeta umieszcza miłość, poszukiwanie Boga, zagubienie w szaleństwie wojny, dzieciństwo, rodzinę, nadając przeżyciom głęboko osobistym wymiar uniwersalny. Zarazem czuła i ironiczna, radosna i pełna rozpaczy - poezja Amichaja czerpie ze świeżości potocznego języka hebrajskiego, a odniesienia biblijne i wydarzenia historyczne stają się w jego wierszach niemal częścią teraźniejszości.

Z posłowia Piotra Śliwińskiego: „(…) poezja o dużej sile wyrazu, należąca do bogatej literatury opisującej (a raczej kontemplującej) Holocaust, kulminacyjny akt w dziejach nienawiści i krzywd, jakich przez wieki doświadczali Żydzi. (…) wiersze Amiel po raz kolejny uświadamiają czytelnikowi dwie sprawy wyjątkowo ważne: po pierwsze, że nie istnieje język sztuki, którym można by 'zadowalająco' Holocaust wyrazić, oraz, po drugie, że nie istnieją uczucia, za pomocą których można by Holocaust oswoić”.