Proza

Zresztą latem wszystkie kwiaty są takie piękne to zbiór opowiadań, które łączy zdegradowana rzeczywistość blokowiska. Nie chodzi tu jednak o obrazki z życia subkultury blokersów: poznajemy tęsknoty, lęki i obsesje przypadkowych ludzi wyłowionych z tłumu, przejmujących i tragicznych w swej przeciętności. Ta mozaika połamanych losów, mikrokosmos codziennej szarpaniny staje się interesującym punktem wyjścia do refleksji o polskiej współczesności.

Dino Buzzati

SZEŚĆDZIESIĄT OPOWIADAŃ

przekład: Piotr Drzymała, Jarosław Mikołajewski, Mateusz Salwa, Joanna Wajs, Marcin Wyrembelski

Seria Biblioteka 087, oprawa miękka

Czuły Barbarzyńca Press

Wydanie drugie

Pierwsze wydanie książki ukazało się nakładem Wydawnictwa Świat Literacki w 2006 roku

Tom SZEŚĆDZIESIĄT OPOWIADAŃ znakomitego włoskiego prozaika, dramatopisarza, dziennikarza i grafika Dino Buzzatiego (1906–1972) zachwyca siłą nieskrępowanej wyobraźni i bogactwem talentu narracyjnego autora. Każda z jego krótkich, nieco niesamowitych i przewrotnych form prozatorskich dotyka najgłębszych ludzkich tęsknot i lęków. Buzzati wprowadza czytelnika w tajemniczy i nieoczywisty świat gry z wyobraźnią i wrażliwością, w którym realność spotyka się z magią, baśnią, sennym marzeniem.

Książka zawiera siedem ostatnich opowiadań Raymonda Carvera, uznawanych za jedne z najwybitniejszych w jego dorobku. Trudno je zapomnieć: są niejednoznaczne, złowieszcze, pełne tłumionych emocji. Jest wśród nich prawdziwe arcydzieło krótkiej formy prozatorskiej: opowiadanie Sprawa do załatwienia poświęcone ostatnim chwilom życia Antoniego Czechowa.

Raymond Carver (1938 - 1988), wybitny amerykański prozaik, poeta i eseista, mistrz krótkich opowiadań (wydał m.in. zbiory: O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości, 1981; Katedra, 1983; Na skróty, 1993). Członek American Academy and Institute of Arts and Letters, doktor literatury w Hartford University, laureat wielu prestiżowych nagród literackich.

Szokujące arcydzieło Dino Buzzatiego!

„Zdarza się, że w życiu robi się coś bez żadnych zahamowań. Coś, co wypływa z samego wnętrza. Poemat w obrazkach jest dla mnie właśnie czymś takim, podobnie jak Pustynia Tatarów czy O pewnej miłości”. W ten sposób Dino Buzzati przedstawiał czytelnikom książkę przez długie lata niedocenianą i spychaną na margines jego twórczości. Poemat w obrazkach – dzieło wybitne, do dziś wymykające się literaturoznawczym klasyfikacjom – ukazał się w 1969 roku, zyskując wielki rozgłos, po czym stał się nieosiągalny w księgarniach. Odczytując na nowo mit Orfeusza i Eurydyki, Buzzati w tym „pierwszym komiksie autorskim” opowiedział o sobie samym: na 208 barwnych planszach skupił swoje ulubione motywy, począwszy od wiecznego dialogu życia i śmierci. Dzięki wyrafinowanej grze cytatów i autocytatów, licznym hołdom dla artystów z rozmaitych epok, łączeniu gatunków, na stronach tej książki objawia się cały wszechświat twórczy Buzzatiego: odniesienia kulturowe, źródła inspiracji, wspomnienia z dzieciństwa, fascynacje okresu dojrzałego, otwarta na nowe techniki awangardowa metoda pracy. Poemat w obrazkach zawiera w sobie bowiem wiele książek, co można powiedzieć jedynie o arcydziełach.

Sześćdziesiąt opowiadań i Słynny najazd niedźwiedzi na Sycylię w zestawie taniej!

Zestaw pięciu książek Krzysztofa Bizia (proza i dramaty) w wyjątkowej cenie.

Raymond Carver (1938-1988), wybitny amerykański prozaik, poeta i eseista, mistrz krótkich opowiadań, które ukazały się między innymi w zbiorach: Will You Please Be Quiet, Please? (1976), O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości (1981), Cathedral (1983), Na skróty(1993). Członek American Academy and Institute of Arts and Letters, doktor literatury w Hartford University, laureat wielu prestiżowych nagród literackich. Jego opowiadania stały się podstawą scenariusza wybitnego filmu Roberta Altmana Na skróty.

Powściągliwe, niedopowiedziane, wieloznaczne opowiadania Carvera pełne są tłumionych emocji i skrywanych dramatów ludzi poranionych i samotnych. Pisarzowi udało się wykreować świat mroczny, w którym nawet najprostsze słowa i gesty mogą okazać się niebezpieczne i złowieszcze. Jego minimalistyczny, zdystansowany styl w znakomity sposób oddaje podejmowane przez bohaterów desperackie próby porozumienia się i dotarcia do prawdy o własnych uczuciach.

Maniakalni uliczni kaznodzieje to zbiór dwudziestu pięciu opowiadań, najczęściej w formie lapidarnych monologów. Ich bohaterami są ludzie i zwierzęta różniący się wiekiem, płcią i statusem materialnym, mieszkający w najróżniejszych częściach świata. Łączy ich teraźniejszość, moment opowiedziany w kilku słowach. Czasami narracje te są zapisem traumatycznego przeżycia, innym razem - absurdalną groteską codzienności, ale zawsze, pomimo swego indywidualnego charakteru, opowiadają o szerszej perspektywie egzystencji.

Krzysztof Bizio - dramaturg, autor opowiadań, scenariuszy filmowych i radiowych. Jego dramaty (Lament, Toksyny, Porozmawiajmy o życiu i śmierci) były wystawiane w kilkudziesięciu teatrach europejskich. Jest autorem scenariusza do filmu Piotra Łazarkiewicza 0_1_0 oraz spektaklu Teatru Telewizji Fotoplastikon. Dotychczas ukazały się dwa zbiory jego opowiadań: Zresztą latem wszystkie kwiaty są takie piękne i Sierpień.

KILKA DNI PÓŹNIEJ to historia rozgrywająca się w końcu lata w nadmorskim kurorcie, gdzie krzyżują się losy kilkorga bohaterów połączonych trudnymi relacjami rodzinnymi. Nagła choroba ważnej dla nich wszystkich osoby – przeciągająca się sytuacja granicznego zawieszenia i napięcia – staje się okazją do rozliczeń z przeszłością, ale przede wszystkim uruchamia hamowane emocje.

Krzysztof Bizio (ur. 1970) – dramatopisarz, prozaik, architekt i pracownik naukowy. Jego dramaty prezentowane były w teatrach w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej i zostały przetłumaczone na piętnaście języków. Autor spektakli dla Teatru Telewizji Polskiej oraz scenariuszy licznych słuchowisk dla Teatru Polskiego Radia; scenarzysta filmowy; autor trzech tomów opowiadań. Od ponad trzydziestu lat pracuje jako architekt, w pracy naukowej specjalizuje się w teorii architektury współczesnej.

Raymond Carver

To świat bezimiennych często bohaterów i świat rzeczy, który nie został uczłowieczony. Świat z natury obcy, którego mieszkańcy żyją w cudzych domach, poruszają się pośród cudzych mebli. Zasadnicza obcość świata rzeczy przekłada się tu na losy urzeczowionych postaci, bez względu na ich gotowość podjęcia wysiłku czy wolę zmiany. Ta ugruntowana w przedmiotach i ludziach obcość, uniemożliwiająca dialog i współodczuwanie, skazująca wszystkie związki i sensy na nieuchronny rozpad, wydaje się u Carvera potężną podskórną energią, która może lada chwila eksplodować. A jednak nie - świat Carverowskiej codzienności nie jest ufundowany na wulkanie. Tu wielkiego wybuchu nie będzie.

Z posłowia Jerzego Jarniewicza