Poezja

Wybór, przekład i opracowanie: Stanisław Kasprzysiak

Posłowie: Adam Zagajewski

Jaka jest ta poezja? Czytelnik, który choćby pobieżnie zapozna się z biografią Leopardiego, będzie sobie zadawał pytanie: jak to jest, że jego życie było tak bardzo nieszczęśliwe, krótkie i tragiczne – życie, w którym, poza starymi księgami, jedynym pocieszeniem były nieliczne przyjaźnie – a tymczasem wśród utworów poetyckich znajdujemy Idylle, znajdujemy poematy opiewające spokój natury, światło księżyca, wieczór przed świętem, gdy cichnie gwar zwykłego życia, chwile, kiedy szczęście nie wydaje się nieosiągalne. Wiemy, że w różnych wypowiedziach, zwłaszcza pochodzących z drugiej połowy krótkiego życia, Leopardi napomyka, że teraz już nie będzie się poddawał iluzji, że będzie patrzył na rzeczywistość w sposób trzeźwy – czyli niekryjący rozpaczy, ostry, podkreślający nędzę ludzkiej egzystencji. Buntował się wtedy przeciwko wyobraźni poetyckiej, która unosiła go ponad retorykę aktu oskarżenia i która – obok ogromnej inteligencji – była jego największym darem. Buntował się – ale wciąż wracał do poezji, do kontemplacji. Bądźmy jednak wdzięczni Muzom (nie wiem, komu mielibyśmy być wdzięczni, jeśli nie Muzom) za to, że w pisarstwie Leopardiego utrzymała się ta właśnie podwójność. Gdybyśmy znali tylko jego prozę, często kostyczną, pozbawioną złudzeń, zaliczylibyśmy go do sporego zastępu błyskotliwych pesymistów – obok francuskich moralistów i obok Beckettów naszej epoki. A tak mamy do czynienia z myślicielem, ale i poetą, niezwykłym, grającym na obu krańcach klawiatury – tam, gdzie jest najgłębszy smutek, i tam też, gdzie mieszka spokojny zachwyt. [z posłowia Adama Zagajewskiego]

Zestaw dwóch książek Giacoma Leopardiego: dwujęzyczny wybór wierszy Pieśni / Canti oraz Zibaldone. Notatnik myśli w wyjątkowej czułej cenie.

Promocyjny zestaw dwóch dwujęzycznych polsko-hiszpańskich tomów wierszy Abla Murcii:

Osobista rozbiórka / Desguace personal oraz Ciemna droga powrotna / El oscuro camino de regreso.

Przezabawna poezja dialogu, spisana z perspektywy kozetki psychiatry.

Andrzej Kotański – poeta i prozaik, absolwent filologii romańskiej UW. Zadebiutował zbiorem opowiadań "Czterdzieści siedem tysięcy bankietów", wydał też dwa tomy wierszy: "Elegia o płaszczu skórzanym" i "Jutro będzie wiosna". Pisze i leczy się w Warszawie.

Tomik ilustrował: Dennis Wojda.

MÓJ STAN JEST STABILNY

no dobra

to nie jest depresja

to jest obniżenie nastroju

albo

tak jak pan mówi

przygnębienie spowodowane niespełnieniem

ale to jest potwornie uporczywe i długotrwałe

właściwie odkąd tylko pamiętam

odkąd tylko skończyłem studia

i poszedłem do pierwszej pracy

to tak się czuję

czyli

możemy uznać

że pana stan jest stabilny

Abel Murcia zawierza puentę obrazowi (często ostatniemu obrazowi wiersza). Jego strofy są jak długi spacer w poszukiwaniu małej epifanii, która niespodziewanie odkrywa nam coś obecnego w codzienności. Książki Murcii są pełne olśnień. (Martín López-Vega, „El Cultural. El Mundo”)

Wiersze Abla Murcii są jak kieliszeczki likieru. Pije się je szybko i drapią w gardło, ale pozostawiają dobry smak w ustach. (Félix Romeo)

Refleksyjne spojrzenie poety aspiruje do utrwalenia chwili w bezruchu, w tu i teraz, w subtelnym obrazie ożywającym poprzez kontemplację, pamięć i emocję wypuszczoną jak strzała w czas i przestrzeń. (Santos Domínguez, „Encuentros con las letras”)

Jest to poezja dbała o formę – więcej: formalnie kunsztowna. Sięga poeta do form tradycyjnych, do haiku, formy zwięzłej, lecz bardzo precyzyjnej w swej budowie. Haiku jest dla Murcii zarówno gotową matrycą rytmiczną, jak wyzwaniem, czego dowodzą wiersze stanowiące potrójne łańcuchy tych porcji energii poetyckiej. (Leszek Szaruga, „Migotania”)

Ścinki, fragmenty, migawki obrazów, myśli, snów, pamięci. Abel Murcia „wybiera” swe motywy ze zmysłową inteligencją typową dla klasycznego haiku i maluje je w wierszach, które okazują się głęboko współczesne. Robi to z elegancją właściwą najlepszej poezji ludowej w języku hiszpańskim... (Ada Salas)

Haiku Abla Murcii można nazwać wędrownymi, bo nie ograniczają się do orientalnego uniwersum. Są w nich obrazy asfaltu, suszącej się bielizny, a w seriach strof czuć puls właściwy językowi hiszpańskiemu, prostotę średniowiecznych cancioneros i andaluzyjskich soleas. (Jesús García Calero, „ABC Cultural”)

Smak, dotyk i obraz tworzą w wierszach Murcii warstwę empiryczną bliską nam wszystkim, bo najczęściej dominującą w codziennym poznawaniu. Otacza nas świat rzeczy, którym nadajemy znaczenia, wśród których oczekujemy tego, co się zdarzy, pamiętając, że wszystko to jest przypadkowe i niekonieczne. (Wojciech Kaliszewski, „Nowe Książki”)

Zuzanna Ginczanka (1917-1944) - ikona życia literackiego międzywojennej cyganerii i wybitna poetka, długo zapomniana i niedoceniona. Niewiele jest gwiazd, które jaśnieją mocno na firmamencie polskiej literatury, chociaż los okazał się dla nich tak okrutny. Z triumfem zdobywała poetyckie laury jako jedno z młodych piór związanych z najważniejszymi pismami epoki, jak Wiadomości Literackie i Szpilki.

Protegowana Juliana Tuwima, ulubienica kapryśnego w towarzystwie Witolda Gombrowicza - w antysemickiej Warszawie lat trzydziestych oddalała zagrożenie, związane z żydowskim pochodzeniem, będąc magnetyczną gwiazdą życia kawiarnianego stolicy. Jej śpiewna poezja, gęste, transowe obrazy zmysłowości szybko z afirmacji zamieniają się w poczucie zagrożenia i katastrofy. Po długim okresie ukrywania się, zginęła tragicznie, jako ofiara Zagłady, tuż przed końcem wojny. Jej jedyny wydany przed wojną tomik O centaurach (1936) oraz utwory rozproszone w czasopismach i rękopisach stanowią przejmujący zapis kreacyjnej siły witalnej oraz oporu zarówno wobec wykluczających mechanizmów kultury, jak i tragizmu historii.

Legenda pięknej Sulamitki, gwiazdy Syjonu o oczach różnego koloru, to w polskiej poezji miejsce szczególne. Niniejszy tomik wydobywa kobiecy rodowód jej poezji jako źródło pulsującej siły, zaprasza czytelniczki i czytelników do nowego projektu widzenia kultury i przewartościowania jej znaczeń. 

Istnieje bardzo wiele heteronimów Fernanda Pessoi, czyli jego literackich wcieleń różniących się osobowością i stylem, jednak trzy z nich są najważniejsze: Alberto Caeiro, Ricardo Reis i Alvaro de Campos. Należałoby jeszcze dodać tu Bernarda Soaresa, autora Księgi niepokoju, którego sam Pessoa uważał za półheteronim. Niniejsza książka przedstawia całość poezji Alberta Caeiro oraz kilka tekstów prozą związanych z tym poetą. Trzeba tu jednak nadmienić, że pomijając samego Pessoę, jedyną postacią niefikcyjną z tych, których teksty pojawiają się w tym tomie, jest tłumacz na język polski.

Dwujęzyczny tom Abla Murcii Osobista rozbiórka / Desguace personal zawiera wybór wierszy z całej dotychczasowej twórczości poety.

Kolekcjoner dyplomowany ulotnych tęsknot, utrapień i radości, wróg abstrakcji, wielbiciel kontemplacji – Abel Murcia wie, że poezja powstaje z cudownej selekcji słów. Zdaje się trzeźwy i małomówny, póki nie dojdzie nas sens tej prostoty. To żar ustawicznego niedosytu, przetwarzanego w marzenia. Ta poezja powstaje z cudownej selekcji snów. Pisze, by z banalnego wydobyć nadrealne, z obojętnego – dotkliwe, z martwego – żywe. I topnieje z miłości jak ołowiany żołnierzyk Andersena.

Jan Gondowicz

Na tomik Półwysep w wierszu IV składa się poezja ze spotkań poetyckich organizowanych w latach 2008-2010 w Warszawie, w językach hiszpańskim, polskim i portugalskim. Organizatorami spotkań są księgarnia Czuły Barbarzyńca, Instytut Camoesa i Instytut Cervantesa w Warszawie. Wybór poetów i ich twórczości został podyktowany zamiarem ukazania jak najszerszej gamy rejestrów współczesnej poezji hiszpańskiej i portugalskiej, w różnych językach, w których obecnie pisze się na Półwyspie Iberyjskim. Niniejsza antologia jest uzupełnieniem tomów wydawanych sukcesywnie po kolejnych edycjach spotkań z cyklu Półwysep w wierszu.

Wiersze Michała Zabłockiego z tomu JANOWSKA są poświęcone w całości matce autora, Alinie Janowskiej.

Alina Janowska

żona Wojciecha Zabłockiego

matka Agaty, Michała i Katarzyny

znana aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna

łączniczka w powstaniu warszawskim

wielokrotnie odznaczana i nagradzana

mieszka na warszawskim Żoliborzu

od 2013 roku nie pojawia się publicznie

cierpi na chorobę Alzheimera

Michał Zabłocki

syn Aliny Janowskiej

mąż Agaty Dębickiej

ojciec Urszuli, Ignacego i Aliny

poeta i autor tekstów piosenek

mieszka w Krakowie

Blogostan_01 jest wyborem wierszy Michała Zabłockiego, publikowanych w latach 2007-2009 na blogu poetyckim Przerzutka na wiersz. W tomie znalazły się utwory najciekawsze i najważniejsze, które pokazują autora jako świetnego poetę, obdarzonego dużą wrażliwością, intuicją i skłaniającego się ku podejmowaniu tematów ostatecznych. Poezja Michała Zabłockiego jest ciepła, życzliwa ludziom i światu - to poezja, która nie odpycha, ale przytula. Tytułowy blogostan, obok wszelkich możliwych interpretacji, da się także czytać jako synonim zdystansowanej czułości - do tego, co jest, co było, a przede wszystkim tego, co jeszcze nadejdzie.

Z posłowia Gabrieli Matuszek

Tom wierszy Jarosława Mikołajewskiego (ur. 1960) – poety i tłumacza literatury włoskiej. Wydał wieleksiążek poetyckich, m.in.: A świadkiem śnieg (1991), Kołysanka dla ojca (1994), Zabójstwo z miłości (1997), Mój dom przestały nawiedzać duchy (1998), Nie dochodząc Pięknej (2001), Którzy mnie mają (2003), Któraś rano (2005). Laureat nagród literackich im. Kazimiery Iłłakowiczówny, im. Barbary Sadowskiej, Nagrody Nowej Okolicy Poetów oraz m.in. Nagrody Świętego Brata Alberta i Nagrody IBBY.

Celia Gilbert jest wybitną amerykańską poetką i dziennikarką, zajmuje się również sztukami wizualnymi - malarstwem i grafiką. Została uhonorowana m.in. prestiżową Discovery Award, Pushcart Prize i dwoma nagrodami Stowarzyszenia Poetów Amerykańskich. Dwujęzyczne wydanie wierszy Coś na wymianę zawiera wybór z jej trzech tomów poetyckich oraz utwory najnowsze; jest to pierwsza publikacja książkowa autorki w Polsce.

Tomik poezji znanego ukraińskiego poety Wasyla Hołoborodki. Wydanie dwujęzyczne.

Tłumacze: Hnatiuk Olga, Korniejenko Agnieszka, Nazaruk Bazyli, Stefanowska

Tom poetycki jednego z najwybitniejszych współczesnych poetów, laureata m. in. Nagrody Literackiej im. Barbary Sadowskiej i Nagrody "Niemiecko-Polskich Dni Literatury" w Dreźnie.

Wybór obejmuje utwory z czterech książek poetyckich: Nenia i inne wiersze (Lublin 1990), Peregrynarz (Warszawa 1992), Młodzieniec o wzorowych obyczajach (Warszawa 1994) i Liber mortuorum (Lublin 1997) oraz wiersze nowe, wcześniej nie publikowane

Uderza w tych wierszach niezwykłe skupienie na sprawach ostatecznych. Tkaczyszyn-Dycki odwołuje się do tradycji, do metafizycznej poezji baroku. Tradycja stanowi dla niego jednak tylko punkt wyjścia. Ten tomik pokazuje zresztą, w jaki sposób przebiega droga poety od fascynacji przeszłością do własnego charakteru pisma. I choć klasycyzująca forma wierszy Tkaczyszyna-Dyckiego niewiele się od debiutu zmieniła, to z pełną odpowiedzialnością można dziś powiedzieć, że w ostatnich latach stał się jedną z najciekawszych osobowości młodej poezji.

Gazeta Wyborcza

Koleżanki mojej żony to drugi z kolei zbiór wierszy Michała Zabłockiego zaczerpniętych z jego poetyckiego bloga Przerzutka na wiersz.

Michał Zabłocki to poeta multimedialny, który od 15 lat konsekwentnie i nieprzerwanie prowadzi wiele projektów, za które jedni go wychwalają, a inni piętnują. Wiersze na murach, Wiersze chodnikowe, czy Wiersze pisane online, to już klasyka polskiej poezji multimedialnej. Od 2000 roku Michał Zabłocki stale wykorzystuje coraz to nowe narzędzia internetowe (czat, blog, facebook), jako swoisty poligon doświadczalny dla własnej twórczości, którą później wykorzystuje na różne sposoby: czasami w książce, kiedy indziej w piosence. Jego wiersze śpiewają już od lat tacy artyści, jak Grzegorz Turnau, Czesław Śpiewa, Agnieszka Chrzanowska i wielu innych.

O wierszach zawartych w tym tomie tak w formie listu do Autora napisał Ernest Bryll: Dobrze się Ciebie czyta, Michał. I łapie oddech. I wierzy, że pisanie wierszy jest wycieczką do czytelnika z naszego głupawego „dzisiaj”, a nie – umykaniem od czytelnika. No i że poezja jest do czytania. W tym rozumieniu, że chce się ją czytać i w tym, że jak się ją dobrze pisze, to dzwoni każde słowo. A po cichu, to myślę, że jeszcze coś głębokiego kryje się w tych wierszach. Dziób wystawia, łeb wychyla i jak zawoła, to sam się zdziwisz.